Przypadek zrządził, że wróciłam do poetki, którą bardzo lubiłam w czasach jeszcze przed maturą. Zagarnęłam nawet kilka jej wierszy, układając do nich melodię i śpiewając przy gitarze. Pamiętam melancholię, deszczowe dni, pasjonujące rozmowy z innymi na temat innych wierszy. Śpiewaliśmy poezję.
Wiersze Haliny Poświatowskiej były mi wtedy bardzo bliskie. Aż tak bardzo, że wybrałam temat na maturze z języka polskiego właśnie o niej i pisałam przez kilka godzin, cytując wiele wierszy z pamięci.
Minęło wiele lat i nagle wróciły do mnie. Oto jeden z nich:

*** (jest cała ziemia samotności...)

jest cała ziemia samotności
i tylko jedna grudka twojego uśmiechu

jest całe morze samotności
twoja tkliwość ponad nim jak zagubiony ptak

jest całe niebo samotności
i tylko jeden w nim anioł
o skrzydłach tak nieważkich jak twe słowa


Myślę, że moglibyśmy się tutaj podzielić myślami o naszych ulubionych poetach. Przemykają obok nas świetne wiersze, świetni poeci, a my o nich nie wiemy.
Halina Poświatowska żyła krótko, tylko 32 lata. Była chora na serce i w jej wierszach przebija motyw kruchości życia. Autorka jej biografii K. Błażejowska pisze, że Halina Poświatowska "otoczona jest nimbem sentymentalizmu". Przez krytyków poezja Poświatowskiej była i jest różnie traktowana. Ja mam do niej szczególny stosunek, gdyż wpleciona jest w pewien sposób w moje życie.

Trochę dziwnie, że na portalu literackim tak mało jest zainteresowanych tym tematem.
Chciałam wczoraj napisać parę zdań o poezji Czesława Miłosza, ale tak się zaczytałam, że onieśmieliły mnie tematy, ich olbrzymia różnorodność, mądrość i trafność spostrzeżeń.
Więc zacytuję chociaż kilka wersów wiersza "Dar":

Dzień taki szczęśliwy.
Mgła opadła wcześnie, pracowałem w ogrodzie.
Kolibry przystawały nad kwiatem kaprifolium.
Nie było na ziemi rzeczy, którą chciałbym mieć.
Nie znałem nikogo, komu warto byłoby zazdrościć.
Co przydarzyło się złego, zapomniałem.
Ne wstydziłem się myśleć, że byłem, kim jestem.
Nie czułem w ciele żadnego bólu.
Prostując się, widziałem niebieskie morze i żagle.

[...]
Ale jedną, która dotyczy człowieka i sztuki,przepisuję:

Ale po skałach idzie w skórzniach liści
Milcząc różowym dzwonkiem rododendron.
Koliber, bączek dziecinny powietrza,
Zawisnął w miejsu, silne serce w ruchu.
Brunatną kroplą poci się u pyska
Na gwóźdź tarniny wbity konik polny,
Ani tortury świadomy, ni prawa.
I cóż ma począć ten, jak go nazwano,
Upiór naczelny, więcej niż czarodziej,
Jak go nazwano: Sokrates ślimaków,
Muzykant gruszek, rozjemca wilg, człowiek?
W rzeźbach i płótnach indywidualność
Potrafi przetrwać, a w żywiołach ginie.

I tu przypis Miłosza: "Sztuka jest bez wątpienia objawieniem się ludzkiej indywidualności, która pozostawia własne piętno na każdym indywidualnym dziele. W przeciwieństwie do tego w naturze liczy się jedynie gatunek, nie poszczególna jednostka."

W wywiadzie, który dopiero co przeczytałam, mowa jest także o tym, że współcześni poeci dużo rzadziej piszą o przyrodzie. Ostatnio też się nad tym zastanawiałam. W zimie napisałam parę wierszy, gdzie były sarny. Gdybym mieszkała w wielkim mieście, jak to było kiedyś, nie miałabym takich przeżyć. Wielkie miasta zubożają człowieka o jego stosunek do przyrody. Z drugiej strony, jeśli przez tyle wieków ciągle powoływano się na przyrodę, w dzisiejszych czasach trudniej jest pisać o niej, bo tyle już napisano. Chociaż przecież z uczuciami jest podobnie. Ach, ze wszystkim. :)
[...]