od dziecka były wpatrzone w niebo

w rozłożonych jak skrzydła ramionach

parskały wichrem stalowe konie

a wrzesień mówił pierwsze słowa

ciernie z nieba wbijał w ziemię  wysokie

tocząc walce stalowych błyskawic

wilcze sfory przywiódł z brunatnym mrokiem

przyszedł gorzki czas śmierci żurawi

przyjęły  wyzwanie w beznadziejny trud

ruszyły w niebo rzadkim szeregiem

w dymiących krzyżach żywił się  głód

i  krew wypruwał z ciężkim oddechem

wrzesień powiedział ostanie słowo

nie było żurawi jak kiedyś na łące

jeszcze im znowu skrzydła wyrosły

ale nie wtedy nie w tamtej Polsce