Rozlewam słońce na stole 

jak śmietankę do ziarnistego życia 

a kawa niedopita niby że pochmurno 

odwracam świat bokiem do ściany 

że nieistotne ludzie liczą mi kostki  

szczęścia jak kredyt 

historie wznoszą stosy powieść prawie 

o tych kostkach i kredytach 

a ja zostawiam tylko 

odsunięte puste krzesło