Jasne oczy stają się prawie przezroczyste. Białko spaja się z tęczówką. Rysujesz litery na mojej klatce piersiowej.

Biodro przy biodrze. Zazębiamy się.

I patrzysz na moje usta i wiem o czym myślisz. Już dawno przedarłam się przez wszystkie warstwy skóry. Dostałam się do samego środka lepiej materii; jesteś rozgrzanym karmelem, czuję cię wokół siebie i jedyne co mogę robić to wchłaniać cię coraz głębiej i głębiej przez mikroskopijne pory w skórze.

Prześlizgujesz się po linii pępka, podgryzasz kość miedniczną i uśmiechasz się. Przypalasz mnie wzrokiem robiąc małe nacięcia językiem, a ja rozkoszuje się tym drobnym, iskrzącym bólem.

Pokrywasz się warstwą światła. Cieniutką złotą nicią. Przez chwilę podziwiam Cię; jak oświetlasz duży, pusty pokój.

Czas chyba się zatrzymał. Coś takiego przecież musiało mieć w sobie odrobinę wieczności. Mrugasz powiekami, a ściany drżą jak podczas trzęsienia ziemi.

Przytulam cię i po chwili jesteśmy już tylko bezkształtną masą ciał i miłości. Wirujemy w szklanej karuzeli i już nie wiem gdzie kończę się ja, a gdzie zaczynasz ty.

Kładziesz głowę na mojej piersi i szepczesz o kolorach, podróżach, o tym że nie odejdziesz.

Czuje jak krople światła przeskakują w moich żyłach,  niektóre tkwią jeszcze w aorcie i szumią, tak cudownie szumią. Wiedziałeś, że światło może szumieć?

Powoli przygasamy bezustannie zaglądając sobie w umysły.