Skończył się rok szkolny, minęły wakacje. Znowu trzeba było wrócić do szkoły.

Ledwie minęła pierwsza lekcja geografii, a już w kolejnym tygodniu, na następnej godzinie odczuliśmy na własnej skórze, co oznacza stare powiedzenie: „Punkt 1. Szef ma zawsze rację. Punkt 2. Jeżeli szef nie ma racji, patrz punkt 1”. Powiedzenie oparte na wielusetletnim doświadczeniu poprzednich pokoleń, sprawdzalne tak w życiu dorosłym jak i wcześniejszym, dziecięcym. W tym również szkolnym, z tym, że wtedy szefem był nauczyciel.

Geografka na tej pierwszej godzinie zadała nam do domu powtórzenie wiadomości z klasy czwartej. Po tygodniu wywołała do odpowiedzi koleżankę i kolegę. Zadała im pierwsze pytanie, drugie, kolejne. Nic, cisza. Żadnej odpowiedzi ze strony pytanych.

Słuchałem ja, słuchali i inni. Lubiłem geografię, zawsze miałem z tego przedmiotu dobre oceny, ale tym razem nie znałem odpowiedzi. Ki diabeł? Kompletnie nie wiedziałem, o co nauczycielka ich pyta. Spojrzałem na kolegę Jarka, równie dobrego z geografii jak ja. Wzruszył milcząco ramionami. Też nie wiedział. Na innych nie musiałem już patrzeć.

W tym momencie ktoś się wreszcie odezwał:

– Pani profesor, ale tego chyba jeszcze nie mieliśmy. Mieliśmy powtórzyć materiał z poprzedniego roku.

– Jak to, nie mieliście? Co ty za bajki chłopcze opowiadasz? Zadałam wam do domu pierwszą lekcję z nowego roku. Mieliście przeczytać z podręcznika.

Dopiero teraz mnie olśniło. Szybko otworzyłem nową książkę do geografii, zerknąłem na pierwszy temat. Oczywiście, nauczycielka pyta z nowego materiału! Nie zdążyłem się odezwać, gdyż inni byli szybsi:

– Ależ my tego jeszcze nie mieliśmy!

– Mieliśmy zadane powtórzenie z poprzedniego roku!

– Tego jeszcze nie było!

W kakofonii wzajemnych przekrzykiwań trudno było nawet zrozumieć, co kto próbował udowadniać. Zdenerwowana geografka próbowała uciszyć klasę, ale jej machanie rękami nie skutkowało. To ją tylko rozsierdziło:

– Cisza! Cicho! Nie kłamcie. Pamiętam dobrze, co wam zadałam. Na pierwszej lekcji zapowiedziałam, że będę pytała z nowego tematu.

Nie uspokoiła klasy. Jak mogła ją uciszyć, jeżeli mieliśmy w domu tylko powtórzyć?!

– Tak nie było!

– Mieliśmy zadane z poprzedniego roku!

– Pani profesor, naprawdę!

– Ach tak? Dalej kłamiecie?! Umówiliście się? Myślicie, że wam się uda? Wakacje się skończyły!

– Ależ, pani profesor...

– Żadne ale. Wy siadajcie. Dwója i dwója.5) Do odpowiedzi przyjdą Lipińska i Górecki.

– Pani profesor, naprawdę nie mieliśmy nowego zadane. Ja też powtórzyłam z tamtego roku – nasza koleżanka Marysia zdobyła się na odwagę. – Mogę odpowiadać z tego, co pani zadała do domu.

– Zadałam nowy temat! Nie umiesz? Dwa. A ty? Przygotowany jesteś? – zwróciła się do kolegi Janusza, który podniósł się już wcześniej, ale dalej stał przy ławce.

– Tak jak Marysia, pani profesor. Ze starego materiału, który pani zada...

– Zadałam nową lekcję!

– Ale...

– Żadne ale. Koniec. Siadaj. Dwa!

Geografka wyglądała jak burza gradowa. Zaczęła pytać wszystkich po kolei, ławkami. Po sali roznosiło się tylko – Idzik. Umiesz? Nie? Dwa. Rutkowska? Też nie? Dwa. Czapiewska. Ty też się umówiłaś? No proszę, a taka porządna uczennica. Dwa. Może Baron odpowie? Nie? Dwója.

W kolejności i ja zostałem wywołany do odpowiedzi. Po mojej negatywnej odpowiedzi, geografka aż trzasnęła liniałem o blat biurka – I ty też?! Od kiedy to nie lubisz geografii, co?! A może chociaż Demange się przygotował?

Jarek szybko się podniósł i wydukał:

– Pani profesor, nie mieliśmy zadane nowe...

– Siadaj! Pała. Czy ktoś się przygotował? Ręka w górę. Nikt? A więc jednak. Zmowa? Pozostali w takim razie także dostają niedostatecznie. Cała klasa! Oduczę was zmowy i kłamstwa! Wszyscy wystąp i pod tablicę. W dwóch rzędach!

Ledwie się ustawiliśmy, usłyszeliśmy komendę – Lewe ręce do przodu!

W dłoni geografki znowu pojawiła się zabójcza broń – pięćdziesięciocentymetrowy drewniany liniał, z twardym plastikiem wzdłuż krawędzi. Lekko struchlałem. Znaliśmy ten „argument siły”, niejeden z nas już wcześniej zapoznał się z nim. Uderzenie jego płaską częścią w dłoń porządnie piekło delikwenta.

Nauczycielka podeszła do pierwszego delikwenta, zamachnęła się i energicznie kantem liniału uderzyła w jego dłoń. Przenikliwe – Auu!!! – zmroziło nas wszystkich. Struchleliśmy. Kantem! Kantem uderzyła, nie na płask!

Kolejne biedaczyska, stojące w szeregu, nie miały czasu na zbyt długie rozmyślania. Powietrze zaczęły przecinać, następujące po sobie jak staccato, głośne okrzyki bólu – Auu! Auu! Auu! – Tylko po wysokości tonu cierpiętniczych wrzasków rozróżniałem, kiedy przyszła pora na kolegę, a kiedy na koleżankę. Niektóre z nich od razu zaniosły się szlochem.

I mnie nie było dane dużo czasu na wsłuchiwanie się w jęki poprzedników. – Auu!!! – wwiercił się w czaszkę mój własny wrzask, spowodowany przenikliwym bólem, który przeszył delikatną, dziecięcą rączkę. Moją rączkę! Jakby rozżarzony do czerwoności pręt, a nie zwykły liniał, zetknął się przed chwilą z jej skórą. Momentalnie na wewnętrznej powierzchni dłoni pojawiła się gruba, czerwona pręga, pulsująca gorącem i bólem. Próbowałem drugą dłonią utulić lewicę, przez masowanie zmniejszyć jej gwałtownie zwiększone odczuwanie najmniejszego dotknięcia jako tortury. Nic nie pomagało. Ale boli!!!

Przez wrzaski zmieszane ze szlochami, wydobywające się z ust własnych i pozostałych uczniów, zamroczony cierpieniem przenikającym całe jestestwo, ledwie przebiło się do moich uszu kolejne polecenie:

– Prawe ręce do przodu!

Coo?! Jeszcze?! Za co?! O matko!

Powietrze ponownie zaczęły przeszywać gwałtowne okrzyki bólu. Jeszcze lewa ręka mi pulsowała i tętniła gorącem przemieszanym z ostrym pieczeniem, a już prawica swoją nagle nadeszłą bolesnością wytłumiła czucie w poprzedniczce. – Ajaj! – mimowolnie wyrwał mi się cierpiętniczy wrzask, mimo próby jego powstrzymania.

Krzyki następnych w kolejce nieszczęśników ledwie do mnie docierały. Cały byłem wypełniony bólem. Ich cierpienia nie odczuwałem, tylko własne. Czy to już koniec?! Koniec tortur?! Niech ta egzekucja wreszcie się zakończy!

Mimo przeszywającego ręce bolesnego pulsowania, zachowałem resztkę świadomości. Trwożliwie obserwowałem narzędzie w ręku geografki, które, jak przysłowiowy nóż, zamiast być używane zgodnie z przeznaczeniem stało się przyczyną naszej niewysłowionej fizycznej udręki. Koniec, czy nie?! Mieliśmy przecież jeszcze tyle innych, delikatnych i wyjątkowo czułych na uderzenia miejsc na swoim ciele. Bardzo czułych, które na pewno nie chciały spotkać się z tym morderczym liniałem...

– Wracajcie na miejsca! – to jedno polecenie geografki, które usłyszałem mimo głośnego szlochu koleżanek, zadziałało jak balsam! Jakby nagle przestał rwać bolący ząb. Wreszcie! Koniec! Nie będzie więcej!

Liniał z plaskiem wrócił na przynależne mu miejsce na nauczycielskim biurku. Profesorka otarła ściekający jej z czoła kroplami pot, powoli uspokajała się. Zmęczyła się? To co my mieliśmy mówić?! Od razu mogę się z nią zamienić miejscami!

– To was oduczy kłamstwa! Na całe życie zapamiętacie, czym kończy się próba oszukania nauczyciela!

Oduczy kłamstwa?! Czy ktoś kłamał?! To skrajna niesprawiedliwość!

Pozostała część lekcji upłynęła nam na nieudolnych próbach zmniejszenia bólu dłoni. Nikt nawet nie próbował udawać, że słucha co mówi nauczycielka. Jej omawianie nowego tematu i tak było zagłuszane głośnym pochlipywaniem dziewczyn.

Dzwonek! Do domu! Na szczęście to była ostatnia lekcja...