Człowiek wolny, to człowiek zniewolony tym, co mu służy; bo człowiek niezależny od niczego, czyli odseparowany od wszystkiego, to właściwie wygnaniec i uciekinier, nawet od samego siebie.

Ciekawe więc, kto to taki, któremu źle z kimś i źle z sobą samym, który nigdzie nie może miejsca zagrzać; czy to taki szczęściarz, czy to tylko takie szczęście jego. Czy to taki ktoś wolny, czy tylko taki niezależny (jakby można było być bez ponoszenia konsekwencji).

A to tylko taki paradoks, jeśli to tylko jest paradoks; zresztą, jak i człowiek jest tylko człowiekiem i pewnie dlatego więcej może niż może.

Chociaż kto wie, czy te możliwości człowieka nie zależą od tego, czego za dużo jest w człowieku, a czego za mało; a tak bym chciał, żeby zależały, tyle od dorównywania komuś, co bardziej od prześcigania siebie (zwłaszcza swoich słabości). Żeby nie wznosić/budować siebie poniżaniem/rujnowaniem innych.