I.

Wcale nie musiało lato  

wiosny drzwi otwierać.  

Były już dawno otwarte  

na żywą zieleń. Na złotawo  

ogorzałą sianem pachnącą. Podciętą  

(niczym żyły) - trawą 

Z twarzą do wiatru  

wystawione. Moczy - jak stopy -  

cienie na głowach stojące 

W wodotrysków basenach płowych.  

W niebieskich odblaskach wody.  

W przestrzeniach migocących

II

.

Zdało się - bezpowrotnie 

zaginął pogórza krajobraz 

imitacją miasta przegnany 

Lecz nie dała się - zieleń 

wygryźć ani przesłonić - brzemienny 

upałem (niezapominajkowy) firmament 

Sauną poci się ziele i w biegu 

dokwitają tawuły za drzew 

parawanem (nie do końca) schowane 

A czerwiec - słodki jak zawsze - pachnie 

leśnym storczykiem białym. I Czarnym 

kwiatem paproci - wodą Chanel No 19