Gdy runąłem nagle w otchłań nieprzeniknionego mroku

mój umysł zawładnięty był jedną tylko potęgą

demonów zrodzonych z serca blizn,

potworów, które właśnie wyważyły zardzewiałe wrota prowadzące do zaświatów...

Długa wędrówka mnie czekała,

na krawędzi dwóch światów

przemierzając szczyty i przełęcze

kroczyłem tunelem gęstej mgły i czarnych chmur

kryjących tajemnice dolin leżących po obu stronach przepaści.

Ogromne postacie wyłaniały się z kłębów czarnego dymu;

olbrzymy te pragnęły tylko dostać moje serce i zabrać mnie w głąb doliny...

Jednak pozostałem na szczytach

gdy trujące opary rozpłynęły się w przejrzystym i rzadkim oceanie niebios.

Wtedy światło z początku jeszcze blade

powoli zaczęło obmywać

skalne budowle, których mieszkańcy wyszli mi naprzeciw...