Aż się pokuszę o komentarz:
Poezja ponoć ma różne oblicza, bo jedni poezją nazywają twory Mickiewicza, a inni wiersze Świetlickiego. Tego poezją nie nazwę. Jest to bardzo kiepska proza, która została podzielona na wersy, by wiersz udawać. Pytania retoryczne, które są tak trudnym środkiem stylistycznym, że mogą nie wyjść na dobre nawet tym, którzy na swoim rzemiośle się znają, sprawiają, że tekst jest jeszcze bardziej banalny i po prostu niestrawny. Poza tym ten "wewnętrzny monolog" nie ma żadnych środków poetyckich - metafor, paralelizmów, nawet epitetów. Dlatego zalecam przede wszystkim dużo, dużo czytać, aby poszerzać horyzonty i uczyć się :)

Miarą człowieka jest jego miłość ofiarowana innym.

(patrz tekst i apogeum także w tytule)

Bóg Wszechmogący,

korzystając wyłącznie z puli TYCH SAMYCH genów /Ewa jest klonem Adama/

stworzył nas

- jak Kaina i Abla -

r ó ż n y m i:

jednych stać na mrówczą pracowitość, wielkoduszność i dzielenie się z współbraćmi, a drudzy jak nie śpią pod mostem, to tłuką się po kryminałach, i koszta ich biologicznego tylko istnienia w całości pokrywa gmina

Publiczne, twarzą w twarz z Odbiorcami pytanie siebie samego o to,

JAKIM CZŁOWIEKIEM JESTEM??

- to wyraz wielkiej pokory i społecznej dojrzałości.

Głęboko humanistyczne - niosące optymistyczną

/mimo choroby jaką jest nowotwór/

treść -

rozważania i przekaz

- dzisiaj? -

w czasach ostrej dekadencji, gdzie nie ma nic świętego?? -

to jakiś cud, biały kruk nad kurkami!

Wiersz, w całości zbudowany na pytaniach, skierowanych do siebie - to ewenement