nic nie poradzę siebie nie zmienię 

romantyzm druga moja natura 

chociaż stopami ugniatam ziemię 

myślami błądzę w pierzastych chmurach 

tu mam przewagę nad codziennością 

oschły pragmatyzm oglądam z góry 

wszak niejednemu stanął już ością 

w gardle zatopił podłe pazury 

a te działania wyłącznie słuszne 

zabiły resztkę spontaniczności 

w sztywnych realiach zapodział uśmiech 

prawa do duszy smutek też rościł 

zielonych kodów złamać nie zdołał 

marzeń pochwycić zbyt niedościgłe 

bywają tylko gdy sercem wołam 

poezja trąci błękitnym skrzydłem

foto. net