Utkam z białych śnieżynek koronkowe firany,

byś podziwiać mógł zimę, kiedy świat zasypany.

Potem spłyną z czułością pocałunki jak deszcze

i rozbudzę kochany, wiosnę w sercu dziś jeszcze.

Podaruję Ci zieleń, w niej nadzieję przemycę.

Słońce skryję w żonkilach, złotożółtym zachwycie.

Zmysły falą rozbujam, żar oddechu na twarzy.

Tak rozgrzanym i sennym znów się lato przydarzy.

Błękit rzucę pod stopy, potem burzą umęczę.

Tęczą spokój przyniosę, Ty zaś maków naręcze.

Kiedy nocą upalną, bezsennością spleceni,

pragnąć będziesz ochłody - złotą jesień docenisz.

Rude liście rozrzucę niczym rdzawe kobierce.

Słoty chłód wskroś przeszyje, melancholię tchnie w serce.

I w zadumie zastygniesz chcąc się ukryć przed światem.

Ja dla Ciebie wciąż będę – zimą, wiosną i latem.

Wiersz powstał z inspiracji piosenką Michała Bajora ` Dam ci więcej niż trzeba`

foto: net