Zabieraj mnie częściej do krain przeżycia

duchowych uniesień i wnętrz wyobraźni

nad krawędź, gdzie styka się sen z codziennością,

malując dźwiękami nieziemskie obrazy.

Strumieni szemrzących, co w leśnych ostępach

ukryte przed światem, gdzie nikt ich nie widzi

oczyma przeciętnych – jak dusza oślepła,

chwastami porosła, by z piękna móc szydzić.

To piękno harmonią dobiegłszy do uszu,

rozsiewa pasaży kunsztownych pejzaże,

wskazując namiastkę spokoju i ciszy

przed tymi, co by mogło się życiu przydarzyć.

Te dźwięki wplecione we wzór pięciolinii

spływają po duszy jak zwinne gondole;

raz trudno myślami podążyć za nimi,

by znowu pochwycić i posiąść w niewolę.

Już solo gitary czekając na wejście,

jak gdyby spóźnione pojawia się znikąd,

„Z duszą na ramieniu” porywa mi serce,

rozdziera na strzępy i nie chce zamilknąć.

A cóż za czarodziej, że słowem tak sprawnie

potrafi zawładnąć przestrzenią umysłu,

a brzmieniem akordów rozbudzić pragnienia –

co tu i co teraz, by nigdy nie zmilkło.

Zbigniew Jaszczyk

Wiersz napisany do utworu:

https://www.youtube.com/watch?v=ahK3gzPPYRc&index=11&list=PLZP27962m0lsGNokSXGshXkgIotf9z78z

foto net