zygota myśli rozkrzewia się 

po neuronach cichym impetem 

iskry dotykają nieświadomej krwi 

emocja nabiera mocy pod skórą 

ciszę naciągając jak kołdrę przed snem 

i jej dźwiękiem krystalizuje treść 

chłód betonu codzienności 

apodyktycznie forsuje swoje racje 

migreną wyjaławia skroń z metafor 

wyobraźnia przymiera na brak czasu 

węglowa pamięć nie potrafi  

wiernie zamrażać zarodków 

uroniona myśl paruje w szumie 

zrobień załatwień zadzwonień 

poutykanych po uszy w świadomości  

ulotne błyski treści osadzając 

w zakamarkach aksonów 

może przyszła bliźniacza okolicznościami 

chwila skojarzy kwanty rozproszone 

iskry pulsujące nienasyceniem w krwi 

blaski przyćmione na krawędziach synaps  

by z zygoty myśli wydać na papier 

trwałe ciało z zapisanych słów  

2015.12.11