List do Pana B.

B.

Ja, Twoja czarna owca, co noc modlę się o odrobinę szczęścia. Co noc wylewam łzy. Sam przecież widzisz, że przez ostatnie trzy miesiące płakałam więcej niż przez ostatnie lata. Zawsze byłam silna. Dałam sobie radę w czasie rozwodu Mamy i Ojca, dałam sobie radę w momencie, gdy musiałam stanąć przez sądem i opowiedzieć wszystko, co działo się w domu. Nie płakałam, kiedy O. bił, kiedy bił M. i moich braci, nie płakałam kiedy wyzywał, poniżał, krytykował, byłam silna, bo… teraz sama nie wiem skąd ja czerpałam tę siłę, być może to dzięki M. Widząc jej siłę i ja potrafiłam odnaleźć równowagę.

Pamiętam, B., że parę razy dałeś mi posmakować szczęścia, ale tylko na chwilę. Czemu zawsze tak szybko mi je odbierałeś? Po rozwodzie dałeś nam odetchnąć z ulgą, rozpocząć nowe życie w nowym miejscu z kochaną rodziną, a przede wszystkim silniejszą niż kiedykolwiek M. Zawsze myślałam, że pozostanie w niej to do końca życia, że nauczy tego swoje wnuki. Myślałam, że skoro przeszła już tyle to zniesie już wszystko. Tak bardzo się pomyliłam.

Nie wiem, Panie B., czy pamiętasz, ale tylko rok dałeś nam, żeby nacieszyć się tą wolnością i szczęściem – potem znowu postawiłeś M. przed wielką próbą. Tylko, że teraz ceną jest jej życie, życie całej mojej rodziny. Ona na początku nazywała go pieszczotliwie swoim małym przyjacielem, ale wtedy jeszcze każdy miał nadzieję, że to tylko chwilowe, przecież medycyna w ciągu ostatnich kilku lat poszła tak daleko na przód! Niestety, jest jedna choroba, od której nie ma ratunku – rak, złośliwy, płuca prawego z przerzutami na węzły. Zresztą, po co Ci to mówię, sam najlepiej wiesz jaki dałeś M. prezent na jej 52 urodziny, taką samą niespodziankę dostała na 25 rocznicę ślubu, kiedy to dostała papiery rozwodowe. Chociaż może tamto było tą odrobiną szczęścia i ulgi, które raczyłeś jej dać Panie… Dziś M. ma 53 lata, wygląda na 70, nie jest w stanie nic zrobić samodzielnie - jest ciężko, dałeś nam, Panie, zbyt duży orzech do zgryzienia.

Minęło półtora roku, a z dnia na dzień jest coraz gorzej, wiesz, przecież widzisz wszystko – tak mówią, ja nie wiem. Kiedyś wierzyłam, dzisiaj sama nie wiem w co wierzę. Dzisiaj na pewno przepełnia mnie strach. Strach przed tym, że to mogły być ostatnie święta z M., strach przed tym, że myślę tak racjonalnie, może to okrutne, ale nie potrafię znaleźć w sobie nawet odrobiny nadziei. Patrzę na jej ból, chciałabym uciec stąd jak najdalej, żeby nikt mnie nie znalazł, żeby każdy o mnie zapomniał.

Tak sobie myślę, Panie B., co M. zrobiła, że tak ją całe życie karzesz, co zrobiłam ja, że mając 19 lat przeszłam więcej niż niejeden człowiek przez całe życie? Szczęście do tej pory widziałam tylko na filmach, albo u znajomych, dla mnie to pojęcie jest czystą abstrakcją – tak jak Ty.

Amen