Inspiracja: rzeźba dłuta wielickiej Artystki Pani Barbary Borowiec tak właśnie przez Nią zatytułowana:

Jakiś Waśka czy Wania 

Igor Borys Sieriożka 

wymoczek blady - niziołek 

o pospolitej japie parobka. 

Nosie perkato-piegatym. Z przytupem. 

Z pogwizdem. W ogrodzie 

kwitnącym. W transie - muzycznym. 

Rozciąga gąsienicę harmoszki. 

Słyszy matuszka Wielkoruś. Towarzyszka 

piersista w kołchozowych walonkach. Ta 

wirtualna ojczyzna - bez krat i łagrów czy 

innych katorg. Pracy przodownica bez Boga 

w sercu lecz z zakopconą w kącie Ikoną... 

* 

Ach gdzież harmonii do kunsztu i symfonii 

panów Rachmaninowych Szostakowiczów 

bądź innych Skriabinów. Dźwięków Prokofiewa 

przestrzeni tonów chłodnych i niskich. Żałobnego 

Sybiru albo Bajkału błękitu? 

Ale ta harmonia astmatyczna. Zapluta. 

Natrętna. Deliryczna. Harmonia - 

jak śledź solony i wódka. Skręt 

machorki w gazecie. Z bakaliami  

chałwa. I perfumy `Biełaja s`ireń`. 

Harmonia - nostalgia. Ta poziomkowa 

dziewczyna w berecie. W koronkowej 

bluzce i w spódnicy 

w kratkę na Placu Defilad. 

I tęsknota - harmonia o szczęściu nierealnym 

w pobliżu laickiego spoczynku towarzysza 

Władimira Iljicza Lenina. 

Harmonia zaśpiewów chwytających za duszę. 

A tej podobno nie ma. 

Ta harmonisty rzeźba wiatr sobą 

owijająca. Melodii przypomnienie 

obdartej niby weterana szynel która 

wciąż wraca do zgrzebnego TPPRu...