Sztormowy poranek wśród

metalu konstrukcji

tupot tysięcy oddechów

zlewające echa wystrzałów

pierwszy i siedemnasty w szeregu

zdążyli krzyknąć Mamo

reszta osunęła sie jedynie

z grymasem bólu i zdziwienia

sto piętnasty próbował coś wyszeptać

przez przestrzelone płuca

trwało to wieczność

sztormowy poranek wśród

metalu konstrukcji , był ostatnim

z poranków tych leżących

serc na bruku...

Gdańsk .17 grudzień 1970