Szarzeje kurczący się skowyt,

cień cienia

zarzuca niewidome ciernie

Szarzeje najeżone powitaniami

coraz niżej skowyczące szarością

ociemnienie

Poszarzała samotność skowytu -

bez gwiazdki z nieba

syty cierniami demon

światła

Szarzeją pytania wszelkich cieni

niczym życie w ciemności

A skowyt nadal po omacku

wchłania gwiazdę po gwieździe

dorzucając światłocień

do równego rachunku