Ale ja jestem głupi, że (też, nawet jeśli bez wyjątku) całe moje życie, to jeden strach i obawa. Tak to więc we mnie panowały i panują bez mała same słabości i niedoskonałości. Jakby wszyscy inni byli idealni, a akurat ja musiałem być tym najgorszym. I byłem, bo w sobie widziałem i pieściłem tylko to, co najgorsze/najsłabsze. Jakby to jeszcze kogoś, a nie wyłącznie mnie samego obchodziło to, co, skąd, jakie diabelstwo/dziadostwo w kimś, w tobie, we mnie się wzięło i bierze. A tu nie było i nie ma usprawiedliwiania dla tchórzostwa, co najwyżej jest akt łaski. Inaczej mówiąc, żadne przyczyny, żadne powody nikogo z niczego nie rozgrzeszają, nie usprawiedliwiają.