Jezyki ognia na tle szarej od zmierzchu

ściany drzew

malują portret.

Muzyka tego wieczoru jest rzewna,

wnika w ciemnośc, by po chwili

wyłonić kolejną nutę

z nikłego światła księżyca.

Szuwary wsłuchane w noc

jeszcze nie śpią.

Świerszcze

przenikają ciszę wieczoru,

pewnością,

że natura sprzyja kazdemu,

kto staje się jej czescią.

Czekanie gna po pustych miejscach,

w których zabrakło miłości,

jak po stepie,

gdzie hula wiatr

tak wielu pragnień,

że naturę wprawia to w zakłopotanie.

Mój portret zmieścił twoją twarz.

W czujnym spojrzeniu losu

powitanie i pożegnanie

plecie warkocz przyjani

gdy czas milości wygasł.

Dłonie ukłąda w przebaczenie.

Świerszcze  wciąż grają,

choć trzecia nad ranem.

Nuty oplotły wspomnienia.

A życie?

Życie to cud istnienia.