3.01.2017

Blackout

Co z nami

się stanie

przegranymi

bo

Nasze nadzieje

jak cegła wypalone

zamęczony Prezydent

i my

Bydło zagnane

przez kradziejski chłam

oraz urodzonych

ślachetnie

Szczurków

z Okopów Świętej Trójcy -

celebryckich kurwiszonów

itp. reszty –

Błogosławieństwem niech będzie

susza –

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Wyzdychają kleszcze

Napisano 11.08.2015

Nie bez powodu przywołałam ówczesny wiersz wtedy niezmiernie zaniepokojona nadchodzącymi wyborczymi wydarzeniami sprzed piętnastu miesięcy.

Polityka a literatura czy literatura a polityka? Trochę to pokrętne, zważywszy zacietrzewienie aktualnie przegranych. Bo przecież nawet postpezetpeerowskie SLD oddawało swoje rządy z tzw. klasą.

Nie będę wchodzić w dywagacje, skąd i dlaczego. Przecież „rewolucja pożera własne dzieci” (Danton) nawet ta najbardziej bezkrwawa rewolta. Mało tego, że pożera, lecz nadprogramowo je przechowuje niczym wąż boa swój niestrawiony łup, co widzę teraz na przykładzie sejmowej szopki.

Nie zamierzam rozwodzić się nad przyczynami jak też nie zamierzam nikogo krytykować według kryterium onomatopeicznego chrząkania, chrumkania, pokwikiwania, chłeptania względnie podobnego [wirtualnego] zachowywania (się).

Poruszony przeze mnie problem nie jest li tylko domeną PubliXo. Bowiem nie dalej niż dzisiaj przeczytałam na Forum „poezji-polskiej.pl” taki wpis:

`Dodane dnia 02.01.2017 23:00

Bywa, że użytkownicy PP obrzucają się inwektywami, nie przebierają w słowach, wtedy, w całym majestacie wkracza Moderacja. `Napastnik` zostaje napiętnowany, a czasami bezpowrotnie usunięty z Portalu. I słusznie. Istnieje w regulaminie punkt, który pozwolę sobie przytoczyć:

15. Serwis jest moderowany i Administrator ma prawo do usuwania treści zamieszczanych przez Użytkownika, jeżeli uzna je za obraźliwe, wulgarne, sprzeczne z przepisami prawa lub zasadami współżycia społecznego, niezgodne z treścią Serwisu lub poszczególnych jego fragmentów. Decyzje Administratora podjęte w powyższym zakresie są ostateczne i nieodwołalne.

Istnieją także zasady umieszczania tekstów w Serwisie. Których punkt 28 ma brzmienie:

28. Użytkownik nie może zamieszczać w Serwisie treści wulgarnych, obraźliwych, naruszających prawo lub zasady współżycia społecznego, niezgodnych z treścią Serwisu jako całości lub też poszczególnych jego fragmentów [...]

Dlaczego więc zamieszczane są na PP prymitywne, obraźliwe, uwłaczające wielu osobom teksty użytkowniczki o Nicku […]? Z całą świadomością nie używam słowa `wiersze`, bo z tym gatunkiem literackim owe wynurzenia nie mają nic wspólnego.`

No tak, nie tyle dymiące, co raczej kopcące portale. Tu pytanie dlaczego pytaniem jest wyłącznie retorycznym.

Celem wyjaśnienia uzupełnię, iż Autorka niniejszego wpisu, nienajgorsza poetka pokazuje karcącym palcem inną Autorkę, polonijną wierszopiskę. Zresztą gdyby przeprowadzić paralelę pomiędzy jedną i drugą panią, to twórczyni owego protest-postu o całe niebo przewyższa „Polonuskę”. Czy jednak wierszokletka-Polonuska rzeczywiście uwłacza, czy pisze obiektywnie subiektywną prawdę? Przez małe oraz duże „P”, to na to – moim i nie tylko moim zdaniem – jest wyłącznie w stanie odpowiedzieć uniwersalnie genialny wiersz Wisławy Szymborskiej „Nienawiść”:

Spójrzcie, jaka wciąż sprawna,

Jak dobrze się trzyma

w naszym stuleciu nienawiść.

Jak lekko bierze wysokie przeszkody.

Jakie to łatwe dla niej - skoczyć, dopaść.

Nie jest jak inne uczucia.

Starsza i młodsza od nich równocześnie.

Sama rodzi przyczyny, które ją budzą do życia.

Jeśli zasypia, to nigdy snem wiecznym.

Religia nie religia -

byle przyklęknąć na starcie.

Ojczyzna nie ojczyzna -

byle się zerwać do biegu.

Niezła i sprawiedliwość na początek.

Potem już pędzi sama.

Nienawiść. Nienawiść.

Twarz jej wykrzywia grymas

ekstazy miłosnej.

Ach, te inne uczucia -

cherlawe i ślamazarne.

Od kiedy to braterstwo

może liczyć na tłumy?

Współczucie czy kiedykolwiek

pierwsze dobiło do mety?

Porywa tylko ona, która swoje wie.

Zdolna, pojętna, bardzo pracowita.

Czy trzeba mówić ile ułożyła pieśni.

Ile stronic historii ponumerowała.

Ila dywanów z ludzi porozpościerała

na ilu placach, stadionach.

Nie okłamujmy się:

potrafi tworzyć piękno.

Wspaniałe są jej łuny czarną nocą.

Świetne kłęby wybuchów o różanym świcie.

Trudno odmówić patosu ruinom

i rubasznego humoru

krzepko sterczącej nad nimi kolumnie.

Jest mistrzynią kontrastu

między łoskotem a ciszą,

między czerwoną krwią a białym śniegiem.

A nade wszystko nigdy jej nie nudzi

motyw schludnego oprawcy

nad splugawioną ofiarą.

Do nowych zadań w każdej chwili gotowa.

Jeżeli musi poczekać, poczeka.

Mówią, że ślepa. Ślepa?

Ma bystre oczy snajpera

i śmiało patrzy w przyszłość

- ona jedna.