17. 01.

11 styczeń br., godz. 13:15. Wychodzę z domu na całe popołudnie. Na Alei Jana Pawła II wciąż biały, iskrzący śnieg. Oddycham błękitnym, świeżym mrozem.

Za mną skrzypi i szura gadająca przez komórkę kobiecinka w wieku nieokreślonym. Chcąc nie chcąc, słyszę jej zgrzytliwy monolog:

- A jak tam u was, wciąż ten sam wiatr? No, bo tu… Smog koszmarny, smog, że można się udusić …

Przede wszystkim, to wpierw ja udusiłabym bitą w ciemię niewiastę, która powtarza tę samą dyżurną mantrę o nader modnym zjawisku pt. smog.

Tak, smog! Ma rację. Tylko dlaczego jest śnieg taki niebieski niczym na płótnach Ferdynanda Ruszczyca albo Juliana Fałata? Przecież jeszcze dwadzieścia lat temu, o identycznej porze roku ów śnieg był czarny od sadzy. I wtedy, osobliwie, nikt o owym smogu nie skrzeczał, a przecież usytuowane w kotlinach oraz nieckach miejscowości nie zmieniły nagle swojego położenia? Że było mniej samochodów, fakt. Za to dymiły wszelkie możliwe kominy oraz spalano w piecach wszystko, czym się dało oraz co się dało tam spopielić.

Smog! Tu zastanawia mnie jedno. Po pierwsze: czy nie jest to celowe odwracanie uwagi od innych dopiero niepojących zaś do tej pory nam nieznanych, choć pulsujących niebezpieczeństwem, zjawisk? Po drugie: czy nie jest to, aby medialny sabotaż nieprzychylnych rządzącym mediów? Po trzecie: jaki tkwi w tym cel? Wygaszanie wydobycia węgla pod niemieckie komando eurokołchozu, które własnego trucicielstwa dziwnie nie zauważa?

Jedno, co udało się straszącym owym zjawiskiem. A mianowicie wmówienie ogłupiałym, że jak w tej bajce niemieckiego romantyka Wilhelma Hauffa, mają oni ośle uszy.

Natomiast problem owego nieszczęsnego smogu nadal będzie się nasilać, jeżeli doszczętnie zagęści oraz zabuduje wszelkie wolne – miejskie oraz podmiejskie - tereny. Z całym dobrodziejstwem towarzyszącej obiektom infrastruktury.  Kiedyś już coś na ten temat w 2006 roku napisałam:

Zaułek I

Tu miało zamieszkać  

na osiedlu – jak karafka 

zakorkowanym – szczęście 

z widokiem niepowtarzalnym 

na Karpaty. W otulinie 

krajobrazowego parku 

pośrodku „przyrody sanktuarium”

Zaraz udusił bruk trawę 

drzewo jaskrawo krzyczy 

chorowitym grynszpanem 

o tym że marszczą się 

szpary okien. Drzwi same wypadają - 

a domy. Domy ze smakiem 

pożywiają trupem łąki

Bladź tynków ołowiem ściany 

dziurawi. Tylko farb jeszcze 

magia koralem dachy utrwala

I tak kona pejzaż. Umiera powoli 

na raka. Ale nikt nie wie o tym 

Nikt zakątka nie opłakuje

Druk w: „Rędziny” – Katalog malarsko-poetycki. Wieliczka 2007. – s.31

P.S. Słowo „bladź” zostało zastosowane świadomie i z pełnym rozmysłem.