Pojawia się Maurycy,kiedyś kochanek Magnolii. 

-Jestem,padam do stóp twoich o pani. 

-Jesteś,ach jestes,podnóżkiem u stopy mojej? 

-Jestem.Jak zechcesz-śmiech Maurycego. 

-Dlaczego masz minę nietegą?Mówię do ciebie! 

-Wydaje się,że jestem w niebie,a jednak na ziemi. 

-A ty duch? 

Maurycy potwierdza.  

-Jam duch 

-Dlaczego tak długo cię nie było? 

-Bo odbywałem podróż w niebiosa,podróż wszechczasów! 

-A co widziałeś,opowiadaj mi proszę. 

-Pośród mętnych chmur,widziałem i ciebie. 

-A gdzie tam,jestem tu czas cały. 

-Wiem,i dlatego schodzę na łez padoły.-Maurycy podnosi podnożek przesuwa dłonią po rajstopach swojej ukochanej. 

-Co robisz,zaiste,to boli-ukochana się wzdryga. 

-Dlaczego?Mój dotyk?Na Boga. 

-Boli,bo czuję cię,a nie dotykiem twojej ręki,jedynie czuję udręki twej duszy. 

-Jam duch,wspomnij. 

-Wspominam,kiedy mnie kochaleś. 

-Kocham nadal.Ale nic nie czuję tak daleko.Tak blisko.Dopiero sercem twym wołaniem przybywam. 

Maurycy odsuwa podnóżek.Ukochana Magnolia patrzy lekko zdziwiona,jak  podnóżek wędruje po pokoju samodzielnie. 

-Muszę natychmiast opuścić ten pokój,wzywają mnie.