13.02.

OSOBY:

Prezes

Duch (właściciel pancernej szafy, z której zawartością za nic w świecie nie chce się podzielić ze swoim przyjacielem)

oraz:

Głosy za murem

Prezes, o obrzękłej twarzy, czerwony jak pomidor i rozdętym brzuchu topielca siedzi rozwalony na szerokiej kanapie. Przed nim stolik; na stoliku ikebana z czerwono-białych sztucznych goździków (ewentualnie mogą być plastikowe róże).

PREZES

Ja ci, Czesiek mówiem: chcesz po zejściu mieć partyjny spokój, to już tera zniszcz te teczkie…

DUCH

- - -

PREZES

Nooo (rozdąsany). I czeguś mnie siem nie su-chał?

DUCH

- - -

PREZES

Jak wygramy,

zara siem skrzykniemy,

z demokracą Polskie obronimy,

dudy pogonimy…

DUCH (dalej nic)

PREZES

… moimy rencamy

i dwoma milionamy…

DUCH

??????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????

Tymczasem za ścianą hałas i babski jazgot, przez który się przebija skrzeczące piskanie:

„Mogie was zapewnić! On nigdy nie donosił. Wygrane mi z totka co tydzień przynosił. Robił po fajrancie. G-ównie dzieci…”

Coraz wyraźniejsze poruszenie. Ktoś chce widocznie zadać wiecowniczce nadprogramowe pytanie, skoro słychać histeryczne:

„Spieeerdalajtaaaa!!!”

W pokoju PREZESA zamiast fototapety taki oto wyświetla się obrazek:

http://wpolityce.pl/polityka/283422-magiel-na-placu-solidarnosci-na-taki-sojusz-sie-skazali-taka-przebodli-sie-legenda

W tym czasie na zewnątrz śpiewa słodko wiatr jakąś kołysankę. Kobiecy głos nuci sopranem najpiękniejszą pod tą szerokością geograficzną melodię. Zupełnie nie jak wiatr, lecz jak radio…

KURTYNA