Gdzie gont wieńczy izbę

Tuż na wschód i prawo

Mierząc siedem kroków

Plac ograniczało

Rzerdzi starych kilka

Czasem nadszarpniętych

Tuż przy belach z próchna

Na znak mej skromności

Bieliła się studnia

Zapraszając gości

W upalne wieczory

Pielgrzymów spragnionych

A my staropolsko

Gospodarz i żona

Z garnuszkami w ręku

Witaliśmy w progach

Skromnych przeto całkiem

Lecz bardzo serdecznie

Brzęczały komary

Barwną ścianą sadu

A staruszek księżyc

Barwił kawał placu

Purpurowym cieniem

Gdy ci odchodzili

Ja z Tobą kobieto

Przy cichym zachodzie

Szczęśliwiłem dzionki

A krów szmer w oborze

Dawał mi radości

Niezmierzone miary

Tak my się kochali

Pielgrzymów witali

Bydłu dali strawy

Studnię lekkiej bieli

Często odwiedzali

A teraz my sami

Ja tu, Ty w niebiosach