Potężny Mścisław

Słusznie zresztą

Zwany Mścisławem

Kupił  pokaźne lustro

Od kupców z południa

I był to pierwszy dzień

Od dość już dawna

Kiedy nikt

Ale to nikt  nie zginął

Następne dni

Też okazały spokojne

Mścisław począł namiętnie

Poznawać tajniki swej twarzy

W miejsce okrucieństwa

Wtoczyła się próżność

Głęboka refleksja

Jak i naukowa ciekawość

Wszyscy odetchnęli z ulgą

Odważniej mówiono

A z czasem poddani

Zaczęli pyskować

Mówiono o chorobie umysłu

Opętaniu przez demony

Przedwczesnej starości

A nawet -odruchach sumienia

Żony jego wpierw niepewne

Nawet zazdrosne

Traciły do niego szacunek

By w końcu nim pogardzać

Szeptano potem mówiono

Mniej lub bardziej dosadnie

O niechybnej potrzebie

Zmiany władzy

I właśnie wtedy

Wielkie lustro rozbiło się

Na drobne kawałki

Budząc  gniew wielmoży

Oczywiście musiano

Zabić Mścisława

Zbyt wiele było