Piękny jest magiczny świat myślenia dziecięcego...
Zapachy, kolory, szeleszcząca pierzyna u babci i zegar w pobielonej izbie... oznajmiał ranek, albo wołał do spania i te ciepłe dłonie babci... nikt tak nie umiał ukroić pajdy do mleka... piętki chleba wyjętego z pieca, który znakiem krzyża znaczony, rozpoczynał powszedni dzień...
Pięknie piszesz befano. Piękna dusza zawsze przywoła najpiękniejsze wspomnienia i potrafi to tak zrobić, że zwołuje obrazami podobne dusze...

Serdeczne podziękowania :-) bo "inspiratorem-natchnieniem" do tego wiersza był właśnie krążący i trzepoczący złocistymi skrzydełeczkami molik, za którym oczywiście pognałam z pantoflem.
I choć zarazy (chyba) nie utłukłam, to przywołało mi się moje dzieciństwo :) Zwłaszcza to niebo odbite w umytym nie dłużej niż 60 minut temu, oknie.
Gliniak stoi jeszcze w kuchennym kredensie, dereń kwitnie w parku, a mnie naszły wspominki :-)))

Bajko ty moja...

Piękny wiersz!

Ach, ta dojrzała, jak gruszki z babcinego ogrodu, pamięć i to powracające czasami,dzieciństwo z tymi smakami i zwłaszcza,ulotnymi zapachami...

Nie zapomina się smaków i zapachów dzieciństwa:
w dzieży rosnącego na drożdzach ciasta,
konfitur z malin babci,
zapachu lawendy w szafie...
Piękny nostalgiczny wiersz i pięknie pozdrawiam.