wstążka strumienia

szkło zapalone tęczą

rozdzwonionych wód

*

pod urwiskiem mech

niebem podparta zieleń

samotnej sosny

*

leci wodospad

szarzeje biel szarotki

wapnieje skała

*

wzruszone ciepło

w ramiona chwyta halny

kaprysi obłok

*

na niepogodę

kompresy wilgotnej mgły

rozwiesza Beskid

*

przygodę z gromem

niesie echo po wierchach

z ognistym błyskiem

*

lazur nad granią

szafirowy gencjanną

w kolibie litwor

*

szkic wysokich gór

spektakularna hala

spiskie szafrany

*

kamienne światy

dla wichrów krążących słońc

odbitych w szreni

*

nasycony mrok

wtedy na połoninie

noc przesypia dzień

*

śpiewający pstrąg

marzy o jasnym stawie

i dziwożonach

*

idącym turnią

podaje ciepłą rękę

dobra pani Śmierć