Smak herbarty, jak zwykle miły,

Boli nadgarstek, na szczęście lewy.

Przebudzenie zbierając siły,

Trwa powoli, powoli brzmi zatem

śpiew niemy.

Wszystko w otoczce obojętności,

Marność małych spraw na tyle ważna,

Że wiersz w świecie tym bezmiłości,

Musi wdrapywać się z siłą  od rana.

I dalej... Obskubywać się, jak karczoch

z malizny,

Siłę w sobie to tylko odnaleźć,

Odporność na bylejakość i zasilanych

I tylko z tym to próbować iść dalej...

Nie ma innej metody na istnienie wiersza,

Niewidoczny, niepotrzebny światu całemu,

Albo zbuduje siebie i przetrwa,

Albo zaleje go to, co dane nie jemu.