Z Atlasem poczęte. Z Atlasem :)

Przeczytałam z ciekawością, bo rzadko czytamy tu sonety.
Niestety, forma trochę niedopracowana, gdyż wersy mają różną liczbę sylab, a i średniówka kuleje.
Na przykład:
Minęliśmy granicę (7) i jezioro modre (6),
Wjeżdżamy zmęczeni (6) do miasta wczesnym rankiem (7)
Dziwią nas tak wcześnie (6) kawiarnie otwarte (6)
Z samymi mężczyznami (7). Tak pamiętam Szkodrę (6).
...
Wolności mogą zazdrościć (8) przybysze z Zachodu (6),
Nieznany jest tu bowiem (7) znak "zakaz postoju" (6)
itd.


Ale temat i obraz bardzo ciekawe.

Poeta ma co najmniej 1000 ścieżek do wyboru w ramach DWÓCH ogólniejszych traktów poetyckich: albo pójdzie w klasycyzm (czyli epigonizm i ślepe naśladownictwo) - albo uda się samotną własną, wąską na 2 stopy, górską steczką pośród ołowianych chmur.

Bazując na zdobyczach i dokonaniach wielkich Poprzedników, dzisiejsza nowoczesna sztuka (w tym literatura) nie tylko powinna, ale wręcz musi MUSI umieć oderwać się od kanonu, najlepiej jednocześnie ów kanon twórczo przekształcając i nadając mu współczesny piękny wyraz.

Sonety 14-wiecznego Mistrza Petrarki nie mogą być dla nas z XXI stulecia żadną uzdą

Zanim się wybierze jedną z tysiąca dróg warto nauczyć się chodzić. Malarz nowoczesny, który nie potrafi realistycznie namalować końskiego łba jest tylko megalomanem lub oszustem. Warto potrenować giętkość pióra i języka w klasycznych karbach i tak to traktuję. Z gorącymi pozdrowieniami.