Umarli  poeci.

Ucichli trubadurzy.

Za grań Giewontu

przechodzący gęślarze –

rajscy anieli.

Śmierć czyli Nowe

Życie zręcznie przebiera

po skrzypiec gałązeczkach. Po

strunie - - -

serca ugodzonego Boga strzałą

strzelistą

Przeto ślizga się smyczek

violi d’amore. Smyk

wiolonczeli zimą zbrązowiały.

Lecą iskierki i sypią ogniki

nutek. Basetla akuratnie pozamykana

na wszystkie wioliny zielenią

pączkuje. Wibrująca choreografia

gitar. Świeży zapach jabłek-czyneli

Pęknięte lutnie jezior

melodii oddechem wzbierane.

Las srebrnostrunych harf.

Zagajniki fletów rozklaskanych.

Cymbałków w powietrze klaskanie.

Dym fiołkowy

ofiarnej mgły zagłusza chorałów

świetlne organy. I jeszcze srebrne

cytry źródełko szczebioce.

Trąbki i fanfary

hejnałem tubę do snu kołyszą -

ten grom złowrogi. Bo wszak

nie pora na Sąd Ostateczny.

Lecz gong zachodu jęknął

rozmigotaną purpurą. Obwieściwszy

kolejny odmarsz. Prosto do

nieba

aniołów - - -

Umarłych poetów.

Zgasłych trubadurów.

Grań Giewontu

przekraczających gęślarzy.