Ballada o pustelniku

Przed hałasem człowieczym w ciszach utulony,

na dalekich moczarach pustelnik się skrywał,

zasłuchany tak w siebie, sobą zachwycony,

że umknęło mu całkiem, jak samotny bywał.

Korzonkami się żywił, pijał wodę świeżą,

aby marnym żyć ciałem – to mu wystarczało.

Za tą inną duszyczką, ku innym przymierzom,

duszę jego jednakże na tęsknotę brało.

Trzy kobiety z osady też nie dały rady

(choć powolne bywały jego żądzom męskim)

obcowaniu z rozumem tak giętkim, że gady

ze wstydu się chowały w poczuciu swej klęski.

To ja wolę już ptaszki, raz westchnął obłudnie,

zwłaszcza że i natura ostygła pomału.

Taka wilga na przykład, jakie to rozumne,

nie przerywa, słuchając, wciąż pełna zapału.

Prawił do niej dzień cały, lecz nagle osłupiał,

bowiem bliżej podchodząc, musiał się przekonać,

że to, co brał za ptaka, który wiernie słucha,

plamą było kolorów, złudzeniem, co kona

przy dokładnym poznaniu. Tak bywa, rzekł gorzko,

jednak śmiał się w próżności i dalej rozprawiał

w świadomości uczonej, że mowa to rozkosz.

Aż zmęczony wiatr szepnął: tego nie przegadam.

Cóż, morał z tej historii żaden nie wynika.

Tak jak mędrzec nie zawsze bywa z pustelnika.