Kropelki nierosy moczą futra główek

Niedzielne już po mszy, przebrać się wypada

Noski przyklejone do szyb rysowanych

Chmura rozpoczyna z pierwszą rynną gadać

Błyski zaraz huki, babcia rozmodlona

Od okien wygania gniewnym upomnieniem

Pioruny zygzaki swawolne znamiona

Lubią łączyć ziemię z granatowym niebem

Tyle tego krzyku, łzawiąc w odpowiedzi

I niknąc w oddali słońcem zaskakuje

Zaraz za tym chmara wrzeszczącej gawiedzi

Z każdego domostwa dzieciarnią wypluje

Bruk już oczekuje tęsknie rozbrykania

W zakrętach strumienie mlaskają opadem

Pudełko zapałek wspomnienie otwiera

Gdy jedna za drugą rusza wartkim śladem

Wyścig po wertepach, groźny nurt po burzy

Przepychanki, śmiechy, żałości, okrzyki

Przystanie, spłynęła, została na dłużej

Wszystkie osiągnęły jakieś tam wyniki

--------------------------------------------------

Gdy jedna w pudełku zaterkocze kiedyś

Przyjdą czasy wspomnień czy żalem zakwilić

Dziś jeszcze grzechoczą, chociaż przetrzebione

Gotowe zapłonąć żarem każdej chwili