„W trakcie dorocznej spowiedzi klecha (to określenie wyraża moją pogardę) zarzucał penitenta serią bezpardonowych pytań dotyczących uczestnictwa w niedzielnych mszach świętych. Notował jeśli którakolwiek niedziela była opuszczona. Podczas kolędy, plebani odpytywali ludność z treści kazań wygłaszanych w ostatnim roku. Za naruszenie obowiązku uczestnictwa w nabożeństwie nakładano kary. Przepis egzekwowali tzw. dziesiętnicy, których rozstawiano na każdej ulicy, w rynkach i na wsiach. Zapisywali oni nazwiska osób, które nie poszły do kościoła. Następnie przekazywali listy miejscowym władzom, które nakładały na takiego przestępcę kary finansowe, dyby i chłostę”. (Izabela Skierska „Obowiązek mszalny w średniowiecznej Polsce”.

Pamięci pierdolonych dziesiętników poświęcam. Niech im ziemia skałą będzie, a status ich równy pełzającemu ścierwu, którym Kościół katolicki jak szambo wylewa od początku swojego istnienia.

Jeśliby zapytać kogokolwiek z was: „Czy jesteś chrześcijaninem?”, to statystycznie 92% z was odpowie: tak. Tymczasem 75% z was nie chodzi do kościoła. Większość z tych, którzy tam chodzą nie zastanawia się nad świętością, ewangelią. Wielu nigdy nawet do niej nie zajrzało. Kłamcy i obłudnicy siejący herezję. To wy tworzycie Kościół.

Kto z was dobrowolnie i z własnej woli przystąpił do Kościoła?

Chrzest niemowląt nie jest biblijną praktyką. Niemowlę nie umie złożyć swojej wiary w Chrystusa. Nie potrafi podjąć świadomej decyzji posłuszeństwa Chrystusowi. Według biblii chrzest polega na zanurzeniu w wodzie (DZ 2:38; RZ 6:3-4). Dlaczego Kościół cofnął akt chrztu do wieku niemowlęcego?

„Przestańcie składania czczych ofiar! Obrzydłe mi jest wznoszenie dymu; zwoływanie świętych zebrań... Nie mogę ścierpieć waszych świąt i uroczystości”. (IZ 1:13)

„Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy z upodobaniem chodzą w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają oni domy wdów i dla pozoru długo się modlą”. (ŁK 20: 46-47)

II wiek n.e. - rzymski filozof Celsus poświadcza fałszowanie pism chrześcijańskich.

312 rok n.e. - chrześcijaństwo staje się jedną z państwowych religii Rzymu

312 rok n.e. - początek prześladowań i mordowanie przedstawicieli innych wyznań.

319 rok n.e. - cesarz Konstantyn ustanawia prawo zwalniające kler od podatków.

Kościół katolicki uznaje siebie za jedynego pośrednika między Bogiem, a człowiekiem. Głosi, że przez sakrament pojednania, czyli spowiedź, którą należy czynić przed katolickim księdzem, człowiek może otrzymać odpuszczenie swoich grzechów, tymczasem Pismo mówi (psalm 51:2-6), że Dawid praktykuje spowiedź serca w postaci modlitwy wznoszonej bezpośrednio do Boga.

539 rok n.e. - zostaje ustanowione stanowisko papieża oraz ofiara mszy świętej.

593 rok n.e. - papież Grzegorz I, zwany reformatorem wprowadza wiarę w czyściec.

Kościół zawsze patrzył na człowieka z nienawiścią, kiedy miał inne zdanie, poglądy, czy powstrzymywał się od niezgodnych z jego sumieniem zachowań narzuconych przez tę instytucję. Każdego, kto choćby pomyślał inaczej niż nauka Kościoła nazywał heretykiem i zabijał w imię Boga.

„Heretykiem jest ten, kto ma własne zdanie i kieruje się własną myślą oraz własnym uczuciem” - biskup Bossuet (1627-1704).

„Wolność wyznania, informacji, zgromadzeń i nauczania, to brudny ściek pełen heretyckich wymiocin”. - papież Grzegorz XV (1621-1623).

„W sprawach wiary nie wolno czekać ani chwili, ale przy najmniejszym podejrzeniu karać należy natychmiast z najwyższą surowością”. - bulla papieża Pawła III (1534-1549).

Zwany ojcem Kościoła, św. Augustyn popierał przymus religijny poprzez znęcanie psychiczne, torturowanie i zabijanie. Mordowanym konfiskowano pieniądze.

709 rok n.e. - papieże każą całować wiernym swoje stopy.

787 rok n.e – Kościół usuwa drugie przykazanie z dekalogu, a dziesiąte dzieli na dwie części.

1015 rok n.e. - celibat dla duchownych.

1190 rok n.e. - papież Klemens III wymyśla sposób na uzdrowienie finansów Kościoła i wprowadza sprzedaż odpustów od mąk czyśćcowych.

1515 rok n.e. - podczas soboru uchwalone zostają rozporządzenia dotyczącego kontrolowania wydawnictw. Osoby sprzeciwiające się zostają ekskomunikowane. Wprowadzony zostaje index ksiąg i autorów zakazanych. Na indeksie znajdowali się między innymi: Mikołaj Kopernik, Adam Mickiewicz, Wiktor Hugo.

1492 rok n.e. - Krzysztof Kolumb odkrywa Amerykę. W ślad za nim podąża chrześcijaństwo w następstwie czego ginie do stu milionów ludności tubylczej.

1563 rok n.e. - Kościół uznaje, że jest ważniejszym źródłem wiedzy niż Słowo Boże.

W Wiedniu, kardynał Theodor Innitzer 14 marca 1938 roku osobiście powitał w hotelu Imperial „swojego Führera”. Uczestnik konklawe z roku 1939, z okazji przyjazdu dyktatora nakazał wywieszenie w austriackich kościołach sztandarów ze swastyką i modlitwy w intencji Adolfa Hitlera.

Papież Pius XII od początku swojego pontyfikatu błogosławił Hitlera, podkreślał, że jest on prawowitym przywódcą Niemiec, a kto odmówi mu posłuszeństwa, ten zgrzeszy. Pius XII już w połowie sierpnia 1939 roku wiedział o planowanej inwazji na Polskę.

Jeden z watykańskich dygnitarzy odpowiedzialnych za pomoc w ucieczce hitlerowskim zbrodniarzom wojennym, biskup Alois Hudal pisał w swoich pamiętnikach: „po roku 1945 cała moja działalność dobroczynna była nastawiona na pomoc dla byłych członków partii narodowo-socjalistycznej i faszystowskiej, zwłaszcza dla tak zwanych zbrodniarzy wojennych [...] podlegających prześladowaniom, którzy często byli całkowicie niewinni. [...] dzięki fałszywym dokumentom wielu z nich uratowałem. Mogli się wymknąć prześladowcom i uciec do szczęśliwszych krajów”. Alois Hudal wykorzystywał do tego Czerwony Krzyż i Caratis.

1968 rok n.e. - papież ogłasza encyklikę „Humanae Vitae”, w której nakazuje, by każdy stosunek płciowy kończył się poczęciem dziecka, co nie przeszkadza Kościołowi w posiadaniu akcji Instituo Farmacologico Serono produkującej środki antykoncepcyjne.

2008 rok n.e. - Kościół ustanawia procedurę utrudniającą odejście z jego łona, czyli procedurę apostazji. Oprócz oświadczenia woli, w którym należy uzasadnić decyzję należy stawić się u proboszcza swojej parafii z dwoma świadkami, gdzie jednym ze świadków powinien być rodzić apostaty. Świadek apostazji jest odpowiednio notowany w kartotekach parafialnych. W przyszłości może się spodziewać utrudnień w razie konieczności uczestnictwa, bądź przyjęcia któregoś z sakramentów. Następnie proboszcz odbywa z apostatą rozmowę nawracającą, po której może się na apostazę nie zgodzić.