ty góro, niczym pospolita, przebrzydła, rozkraczona kurwo o kształcie wyszczerbionego zęba, przyciągająca pięknem nieosiągalnej perspektywy i nie swoją urodą - znowu wytrwałaś w swej kamiennej znieczulicy i milczącym niechciejstwie (...) 

To bardziej niż bardzo smutny dzień i oby jedyny, upadku etosu alpinizmu. Nadal walczyliśmy widać za naszą i waszą, ale wyszła nam tylko wasza. Cała nadzieja w Tym, który jest, i w tym, by zechciał nam to policzyć. 

Brak mi wewnętrznych sił, by wyobrazić sobie matrix tego zdarzenia: pan Tomek jest na miejscu pani Elisabeth Revol a w śmigłowcu jest francuska ekipa ratunkowa z załogą i wszystko odbywa się na żądanie rządu, czy nie-rządu nad, Sekwaną. 

(...) A tu cztero- osobowa ekipa ratowników pobija rekord świata pokonując w 4-5 godzin pierwsze tysiąc metrów i dociera do p. Eli. Podziwiam i Gratuluję  lecz na pokonanie następnego tysiąca po p. Tomka nagle... jakby czegoś zabrakło. Nie wiem, może stare chęci się skończyły, a wola została u podnóża, może swój rekord zdecydowali się poprawić kiedyś indziej? Za to przez pięć następnych godzin zastanawiano się co robić? Co robić, żeby nic nie robić? A tymczasem w namiocie, w jamie śnieżnej... 

Jedno pytanie chcę tu w ten cyfrowy kosmos zadać francuskiej zdobywczyni Nagiej Góry: trudno było przekonać naszych walecznych rodaków do zabrania tylko pani? Pytania nie lubią być samotne, wiec zaryzykuję jeszcze jedno: co uniemożliwiło zrobienie bazy wypadowej na dobę lub dwie, które mogły tyle Zmienić? 

Od dziś nad namiotem z naszym alpinistą ma poprawić się pogoda, znawcy i eksperci nazywają to zjawisko `okienko`. Rodzina dostała już ofiarowane 500 mln zł. Z przestrzeni publicznej informacji znika temat i dramat człowieka. Ojciec p. Tomka chodzi po podwórkach świata i podmuchowywuje białe, lżejsze od śnieżnego puchu, piórko nadziei. Czekamy. Tymczasem wszyscy zadowoleni. Jedni z cukierków, nowego sedesu, firanek i prawa spadkowego, inni z pozbyCIA się dzikiego, niemedialnego ćpuna, który nie mieści się nam w ramkach normalności, ktoś inny napisze coś na kształt pokracznego wiersza. Nasi po zęby wyposażeni bohaterowie Narodowej Wyprawy, niczym husaria pod Wiedniem, przez oko lornetki z okna hotelowego w aurze `cywilizacji śmierci` markują się na K-2, ze zniecierpliwienia przedeptując z nogi na nogę i zacierając ręce. Odkręcam kaloryfer i idę robić śniadanie. Za oknem wrony kraczą u sąsiada, bo on karmi tylko takie przyzwoite ptaszki. W gazecie czytam i oczom nie wierzę; żołnierz z biało-czerwoną na ramieniu zdecydował, sam, w Afganistanie o tym kogo i w jakiej ilości uratuje podczas najbliższej ekspedycji wojskowej w tym kraju.A niech tam, co mi tam, wszystko mi jedno jak sączy się czas przez bolesne ucho igielne i gdzie brzęczy mamona, i w jakim kącie? 

Perth Scotland. Styczeń. 2018. 

ps. Jeśliby jakiemuś wrednemu Wackowi tu czegoś brakowało, to mam tego  całe wiaderko a nawet pełne szambo.