Trzeba rozpalić w piecu,

Tak jak przed laty, od zawsze,

Bo przecież miłość, gdy w sercu,

Lubi być z lepszym światem.

Trzeba to przy tym przy wierszowinie,

Poczuć ów spokój bezcenny

I już nie nucić smutnością, choć płynie

Ów czas, nie zawsze bajeczny.

I już bez westchnień, o losie złoty,

Gdy tak to, a tak to przed nami,

Mknie to paciorek, czas dobry,

Niczym to pociąg i świat za nami.

Trzeba rozpalić w piecu i nie narzekać,

Bo młodym trudniej, gdy w pracy,

Z tą pracą to przy tym odrębna rzeka,

A ich to żale, niczym na tacy.

Wszyscy to przeszli, bo czas przecież płynie,

Kiedyś to tamci i byli młodzi,

Wówczas to ciszą nuciło hymnie,

Tak co dnia, od świt do nocy.

Gdy już przybędzie i owe miłe,

Co z dala zawsze i takie smutne,

Wówczas to radość i w życia czynie,

Wszyscy szczęśliwsi, niczym to w lustrze.