Poemat porywający,będący apoteozą pierwotnego ludu, niewinnej,szczerości, prostoty życia, nadaje się do adaptacji na piosenkę

"Gupia"? No s-usznie ;-) Aż rozbolała mnie g-owa ;-)

Niestety, pudło: "gupia" to nie literówka :( To liryczne w wierszyku "ja" - to przecież liryczny "ty", mój Ty przez wąskie sito odsiany, elitarny Czytelniku, prawda?

Wolni od przymusów formalnych, pomyślmy w skupieniu też lirycznym, o co tu ta nieszczęsna idiotka "walczy" z otwartą swoją przyłbicą tak ciężkozbrojna.

W taki razie cudzysłów albo kursywa ;) Tak mnie przynajmniej (na)uczyli mądrzejsi ode mnie ;-)

emilio, dobry wiersz, jestem pełna podziwu. Wyszła peelka i stoi, jakaś stagnacja, trudne to nie móc lub nie chcieć, niczego zrobić.
Choć tu niby działanie jest. Zadziwiona jestem. Tez stanęłam, acz nie tak odważnie.
Joanna, zbroje - to wojny w imię Najwyższego, mogą stosy zapłonąć?

Pozdrawiam, Bajka37

Pieńkowska, ty umiesz pisać, to ci każdy powie. Ale ty jesteś teoretykiem sztuki. Weź się lepiej za tłumaczenie moich wierszy na niemiecki

Brawo ty,pozdrawiam.

Napisane z polotem i siłą - lubię tak - tylko że nie mogę sprecyzować przesłania.
Może brakło tła , wydarzenia które by wszystko tłumaczyło.

Anonimowa kobieta w zbroi, zrodzona z tego ludu zawsze w ciemię bitego, warcholskiego - gupia (czego ma przecież świadomość! ona sama tak o sobie myśli!) powtarzam: gupia tylko dla niepoprawnych wesołków - u nas w polskiej tradycji literackiej np. sztandarowa Grażyna czy kobieta-bohater, E. Plater - to odpowiednik też znanej już nam Awdotii Riazaneczki, francuskiej patronki Paryża, św. Genowefy, św. Jeanne D,Arc czy Marianny/Marsylianki z barykad ogarniętej szałem mordu czerwonej Francji.

To typ takiego człowieka, który z otwartą przyłbicą przyjmie na siebie zadanie nieposilne nawet dla herosów, wykona je, po czym padnie, zakrztuszony własną krwią.

Tacy ludzie są także wśród nas, i znamy ich wszyscy nie tylko po imieniu. Mój śp. Ojciec jako 20-latek w pierwszych dniach Września 1939 r. wraz ze starszym o 2 lata bratem poszli (z Grudziądza!) bronić Warszawy jedynie zdobywaną na padłym wrogu bronią, z takim do niej zapasem amunicji, jaki (ten padły wróg) przy sobie miał. Poszli tak, jak stali, bronić tej Warszawy, której żaden z nich wszak nawet na oczy nie widział - tak była daleko...