nie chcę wchodzić do twojego świata

na oślep, bazgrać czerwienią po ścianach

gdy witam solą i chlebem każdy prześwit

ustawiam stoły. dwanaście talerzy bez dna,

wychodzą z nich twarze. spojrzenia

z których wypełza lęk (zmarłych dusz)

pochłania przecinając żyły

a ja nieśmiało uśmiecham się do grzechu,

do pokuty - dziesięciu przykazań,

szukam resztek tatuaży na twoim ciele

i wznoszę toast za zgorzel w ustach. płonie

nie ma szans na zmartwychwstanie

--------------------------------------------------------------------

jętki

/gdyby można było się wyrwać z tego miejsca,

pospacerować boso po piachu, potem usiąść

na trawie i zanurzyć dłonie w rzece. zniknąć/

dryfuję. staję się małą czarownicą

rekwizytem permanentnego pamiętnika

- rośnie ból!

słodki ból rozprasza się niczym akord

i bezdomnie wpisuje, w to wszystko

pozostanie czułym (nic), bo tylko tam,

można ujrzeć połacie niewidzialnego brzegu.

jakby nie miał prawa, istnieć

w miejscu, gdzie dominuje mgła,

wyciszone muczenie krów i resztki

zapachu siana stają się kruchą ekspozycją