wstał świt

masz szczęście

dotarłeś do poranka

nie lubisz mokrej grudy ziemi

ubitej pod podeszwą

nie martw się

zgubisz ją do południa

gdy słońce spojrzy ci prosto w oczy

zapomnisz o rosie

pomyślisz o rosole

cóż

życie

tak więc masz swój talerz

odchodzącego popołudnia

równie wilgotnego jak poranek

potem deser

podwieczorek

po prostu posiłek

a oto człowiek

zamówienie nocy

specjalność ostatniego dnia

kto tym razem