Malutkich poetów nikt nie kocha

Dziękuję dziewczyny :)

poeci drapią swoje wnętrze, by w wersami uleczyć to co trawi wnętrze

wiersz przemawiający

motylku ja tak drastycznie tego nie widze. Raczej spokojnie oceniam stan rzeczy. Moje wnętrze nie jest podrapane :) Ono się rozwija, a podrapane cóż, musiałabym leczyc ;)

Trzeba się zgodzić z większością myśli zawartych w tym wierszu, choć strasznie jest pesymistyczny dla nas "małych poetów"... Niektórych słów bym nie użyła, a niektóre są świetne, np. bezwiedza czy bezrymy.

Malutkich poetów się nie poprawia,
po głowie głaszcze, do serca przytula
zasiada obok, na trawie lub ławce
i razem czeka...

PS.Wszystko piękne, dzięki, pozdrawiam....

Całe ich /malutkich, całkiem niewidocznych poetów - patrz kolejne strofy/ całe ich szczęście to to, że już wszędzie dookoła nas wszystko WSZYSTKO stało się jednym wielkim mentalnym śmietnikiem,

na którym i perły między wieprze rzucone, i jakieś ogryzki, literackie bohomazy, obscena, krwawe łzy rzęsiste i odloty w przestrzeń międzygwiezdną - wszystko, tak się w tym grzebiąc, tu odnajdziesz

Malutkich poetów nikt nie kocha
Za bezsensy za bezrymy i bezwiedzę

(patrz końcówka)

ważne, że oni kochają siebie.

Wystarczy nie mieć lustra, żeby być Adonisem

Nikt nie kocha poecika,
Bo poecik kocha siebie:
Coś naskrobie,
Coś nabazgrze,
Czując się jak w niebie
Pośród innych lebieg.

Pustki w jego głowie,
W sercu głucha pustka:
Co nie powie, w gardle kluska,
To i za co szóstka?!

Author	winterolmostover
Genre	humor / grotesque
Form	poem / poetic tale
Date added	2011-10-29
Linguistic correctness
Text quality
Views	2988