znów opowiadasz mi miejsce  

to wiocha zabita biurkami  

z wysokości których (stoją na dwudziestometrowych  

postumentach) nie widać szarości  

ludzie są niczym kolonie liści  

mrówki miecione wiatrem  

mówiący piach  

największa grozę i politowanie budzi soldateska  

chłopcy nieodrośli od ziemi (zaraza pełzakowata!)  

biegają z zaostrzonymi patykami  

bawią się w konflikt  

zwierzątka, które na swoje nieszczęście  

staną na ich drodze  

tracą oczy i krew, zostają pokryte skorupką błota  

mają wspólną matkę, budrysy  

kobietę z głęboko wrośniętym kamieniem  

próbuje nie być wyrodna  

czasem spowiada się za nich  

biurwy urzędujące w chmurach  

kiwają pobłażliwie głowami  

na pierwszą komunię każdy chłopiec dostanie  

biały medalik z kości, błyszczącą słomkę  

gdy złożą wszystkie do kupy - wyjdzie im  

człowiek pokryty strzechą, strach na drapieżne  

ptaki, kukła o twarzy dziewczyny  

pokochają, choć będzie brzydka, jak noc