[..........]

W tej wspinaczce na Babel (patrz tytuł wiersza dedykowanego - jak czytamy kursywą - autyzmowi)

...i już "na dzień dobry" mamy w tle archetypową wieżę, zbudowaną przez nosicieli wszystkich języków starożytnego świata, sięgającą niebios...


w tej karkołomnej (wieża wszak runie!) wspinaczce podmiot liryczny zaprasza nas wszystkich tak strasznie autystycznych do wejścia het! tam wysoko-wysoko, w miejsca święte takie, gdzie nikt już ci nie powie, że świat się dzieli. On bowiem jest całością przecież! Niepodzielną! Nie dzielimy nikogo! Nie ma lepszych i gorszych, nie ma sierot, nie ma swoich i obcych, nie ma my i wy, nie ma pełnosprawnych i niepełnosprawnych etc., etc, etc!

To wyraz buntu wobec nieustannej wiecznej narracji sortowania, segregowania, selekcjonowania, dzielenia ludzi dookoła nas - z nami w epicentrum. Autystyczni jesteśmy tylko w etykietce, którą nam się zawsze przykleja, a tak naprawdę po ludzku

wspinasz się po najtrudniejsze odpowiedzi na najprostsze pytanie DLACZEGO?

chodź, poprowadzę cię za rękę - to mistrzowska fraza TEGO/TEJ, KTÓRY/KTÓRA ZNA DROGĘ

Bardzo mi miło, że czytacie... Dziękuję. :)

Emilio, ukłon i szacun za Twoje mądre czytanie, wychwytywanie "zaczepów" i detali - ważnych.
Niezmiernie mi miło, że się pochylasz nad moimi tekstami. :)