Pogańska chuć, szał – przestań!

Zwierzęca myśl uparcie mówi „Chodź!”.

Wiruje serce, ciało, szum świata milknie, wiem

KAT `Masz mnie, wampirze`

słucham starego metalu

rdza sypie się z głośników lapka

wszechatrofia, nawet nuty sprzed lat

są zżerane przez czas

ślepego głodomora

ciągle myślę o opuszczonych budynkach

zjadanych przez pleśń, ten swoisty

ogień. zielone płomienie toczą

centymetr po centymetrze

każdy kalendarz

ciągle wierzę, mój czarnowłosy bóg

jeszcze pozwala się do siebie modlić

że nie zamieni się, na chwilę przed rozpadem

w dewota, polityka czy szklankę zimnej wody

wiem - egzaltuje mi się ostro

ale jak lepiej, dosadniej

wyrazić strach

przed nadejściem ekipy rozbiórkowej?

rzucam kość

stwór, potworek o dwóch tysiącach

osiemnastu głowach

(w większości - wypisane długopisy

żywica i płatki śniegu)

ciągle warczy

obstawcie: zerwie się z łańcucha

odgryzie mi głowę

czy nie?