Myślałam pada, jesienny wiersz napiszę.

Zastukały klawisze,

z klekotem wychodziły małe dziwne bełkociki,

Oczy wytrzeszczałam, takie mądre były.

Do lustra się wdzięczyły, czekały.

Lustereczko widzisz, plotły bez końca.

Ciekawy, ładny, ma klimat i miły.

Ustawiły się w wersy i poszły.

Szeptały poezja.

Bladym świtem na debiut padł pierwszy kamień.

Drugi i trzeci między stygnącą kawą.

To był dopiero początek.

Kamień i wskazujący palec.

Nie mogłam uwierzyć.

Siedem razy głaskałam ogon syrenki

trzymałam też palec cytrynowej staruszki z Hamburga,

prosząc o chwilę chwały.

Rozklejałam się patrząc na posiniaczone.

Policzki już hodowały mi buraka.

I wtedy mój wskazujący palec

podłubał w nosie i wystukał - klamka zapadła

Odtąd podmiot - lubiany czy nie lubiany,

nie przejdzie obojętnie obok żadnej kartki.

W twardych czasach nie można mięknąć.

Tak powstała grafomania.