/jesteśmy trucicielami,

tylko o tym nie wiemy/

stworzyłam próżnię, by schować

cud tego świata lecz gdy przestałam

oddychać, dopadł mnie stan

powierzchownych myśli

zawiązane na supełek

ani rozwiązać, ani przeciąć

tylko czekać

i przeklinać wszystkie

plugastwa zwinięte

w wymiętą gazetę

a zza płotu świat w sepii

uśmiecha się szyderczo

nie sposób zamienić

zmierzchnicy w sen