Teraz jest martwa. Jeszcze przed chwilą poruszała się wytyczonym szlakiem „Tu i tam”, okładała starymi rajstopami, cerowała bez opamiętania skrawki życia rozprutego od początku do końca. Sypały się z niej liście, nasiona, kurz, z pięt leciały płaty skóry twardej jak żelazo, przy potrząsaniu głową traciła setki włosów srebrzyście wijących się w wannie i na umywalce, tylko paznokcie tkwiły w jej ciele jak szpony jastrzębia gotowe do ataku.

W jelitach wyhodowała armię bakterii gotowych przeżreć każde białko, w gardle zapuściła kolonię grzybów, które każdego dnia pobudzały ją do życia przez odpluwanie flegmy. Kamienie w jej wnętrznościach przerzucały się odpowiedzialnością za trwanie, byle nie stracić status quo w galaretowatej mazi błon śluzowych. Potrzeba życia. Zabójcza.

Mięsożerna, ludzkożerna, bakteriożerna, pasożytożerna leży na wznak w swym łóżku. Nie rusza się, nie mówi, nie myśli, nie słucha, zupełnie jak śmierć centymetr po centymetrze.