i krzyczy swoim zwyczajem:
-komu, komu, bo idę do domu!

A tu nic, chętnym ni ma...


:) :) :)

Nie wierzę, Janko, że kończysz z limerykami, będzie mi ich brakować :)

Limeryk ten traktuję, jako przejaw zrozumienia rytmiki, czego, jak widzę, ciągle innym nie staje (intelekt, zrozumienie i możliwości, na pewno nie stają).
To proste wyczucie gatunku i techniki jego pisania.
Sylaby się liczy, pamiętając jednak o akcencie, średniówkach i zwyczajnym talencie.
Czasami się nie zgadzają, ale jest płynność czytania.
Się limeryk czuje i już.
Wtedy czyta się z przyjemnością nawet o pierdołach.

Dziękuję za komentarze. Puszczyku, źle mnie zrozumiałeś. Ja jedynie indywidualnie podsumowałem zakończony wczoraj minikonkurs na limeryki, w którym tak subtelnie napisała o mnie i o mojej żonie jedna z użytkowniczek.
Zbliża się już pół roku od ostatniego tomiku limeryków "O pryszczatym Franku i pyzatej Geni". Od tamtego czasu powstało ich prawie dwieście, więc być może jesienią będzie kolejny. Podkreślam - być może, bo to trochę kosztuje.

Delikatny jesteś, Janko :)

Ja tę "subtelność" nazwałam stosownie do czynu.

To Ty mnie zrozumiałeś.
Doceniłem jego konstrukcję na poziomie literatury.
Na co i dla kogo był pisany, zupełnie mnie interesi. :)

A chciałaby...
lecz reflektantów znikąd.
Nie wie, jaki popełnia błąd ;)

Wszak limeryk, to skondensowana forma wypowiedzi.

Muszę kiedyś spróbować :p...napisać limeryk :P:P:P

Grubcia na rozstaju dróg
Ciągle czeka z cudem ud
W krasie wszelkich cnót...
Poza tą jedyną,
Gdyż jej czas przeminął ;(

Pani Emilio, bardzo dziękuję.