Palcem na mapie na pamięć znajduję 

punkt, gdzie powietrze niesie woń znajomą. 

Znajome schody prowadzą na górę, 

a ekspres parzy kawę własną - moją. 

Na biurku atlas, przewodnik splątuje 

zdeptanych ulic nitki, wstążkę rzeki. 

W kuchni tradycja - znany zapach czuję; 

na szybie wspomnień skroplone perełki. 

W przestrzeni serca schowane pamiątki 

- dumy i żale, twarze, ceramiki... 

W dzień zabieganie wciąż tą samą ścieżką 

i słońce nie wyprane z dziecięcej mimiki 

uśmiech posyła w zrozumiałej mowie 

tym co tu żyją - od zawsze sąsiedzi 

bliscy, choć różnie gadają o sobie. 

Do oczu skaczą każdej nowej biedzie. 

Tam jest ojczyzna, gdzie ma serce człowiek, 

a obraz tego miejsca nie znika spod powiek.