Pytanie zwykłego człowieka

Kiedy wokoło tragedii widzę ogrom,

ma dusza krzyczy, serce krwawi…

Czuję się tak, jakbym przeżywał pogrom,

nic mnie nie cieszy, ani nic nie bawi.

Któż tak urządził ten ziemski nasz padół,

że tyle nieszczęść wokoło nas?

Miast piąć się do góry, spadamy — aż na dół...

Pogłębia się cierpienie ludzkich mas.

Czy ktoś się tu nami na Ziemi bawi?

A może za karę jesteśmy tu?

Jak długo serca nasze muszą krwawić,

by ten ktoś pojął, że chcemy ufać mu?

Że chcemy miłości, prawdzie być oddani

z dobroci serc płynących…

Nie chcemy padać ofiarą tyranii,

ani też mnożyć istot cierpiących.

Czy nie dość już błądzimy omackiem,

nie znajdując kresu wszechobecnego zła?

Czy musimy przybierać pozy prostackie,

kiedy nad złem — tolerancji rozciąga się mgła?

Zabraknie nam życia, żeby zmienić świat…

Cóż z tego, że po nas przychodzą następni,

skoro na betonie rosnąć nie chce kwiat,

nikt z ludzi — dobrej woli — zła nie wytępi.

Zło — jak skorupa twardego betonu,

coraz grubiej opasa nasz ziemski glob…

Co mamy robić, jakiego użyć dzwonu,

by Ten na górze nie odwracał się w bok?

Boże, skoro patrzysz na nas z lotu ptaka,

powiedz, dlaczego świat pozostawiłeś odłogiem?

Dlaczego Twa wola jest sroga taka…

tego ja, zwykły człowiek — pojąć nie mogę!

Dlaczego źli ludzie mają się dobrze,

a za zło całego świata cierpią niewinni?

Czy wszyscy mamy założyć komże,

byś pojął, że nie jesteśmy niczemu winni?

Ale skoro tak chcesz i tak być już musi,

będziemy cierpieć jeszcze bardziej…

Choć niesprawiedliwość ta aż nas dusi,

będziemy walczyć o dobro — hardziej!

Jednak na usta pytania wciąż cisną się jednakie…

Jakaż to gwiazda nad Tobą Boże świeci,

że pozwalasz na nikczemności takie,

aby w cierpieniu umierały — NIEWINNE DZIECI?!

* Zdjęcie z Internetu