Białe begonie, karminowe 

pelargonie, wrzosy w donicach. 

Złoty wrzesień, słodka jesień 

salutuje im na Rakowicach 

szkielet ułana bez głowy.

*

Rycerze polerują zbroje, 

przymierza korony Matka Boska, 

skrzydła drapują anioły... 

Pan Jerzy Kossak w kasynie 

przepija swój kolejny „Cud”

*

Nie przewidziały lwy 

lwowskie, że przyjdzie tracić 

im wolność pod sinym z bólu 

niebem, pod żółtym tryzubem, 

w zrabowanym Mieście.

*

Ten u karmelitów Na Piasku 

w Krakowie Wygnaniec z krzyżem 

cięższym niż On sam, rozbity 

o lwowskie bruki - płacze 

nad Polską: bez Niepodległej.

*

Noc pachnie zielskiem i rosą, 

kocie rozszerza źrenice - 

Maszerują duktem, drogą  

śpiewem znużeni strzelcy.  

Chrzęst ekwipunku.

*

Dominujące odcienie szarości: 

to kapie listopad amarantem 

„Warszawianki” i purpurą 

rewolucyjnej etiudy na białe 

całuny Ojczyzny w połogu

*

Teraz Wolność i Niezawisłość 

ma także krzyczącą facjatę  

obelgi, kiedy pozwala nazywać 

„polskim bydłem” beneficjentów 

500 plus z 300 PLN w łapie.

*

Upał wyostrzył kolory latem 

wybarwione jak admirał motyl. 

Wszak parzy lodem lipiec ten 

nasz umiłowany czerwoną zarazą 

wolności. Z sowieckich czołgów

*

Z zachodu na wschód 

ciemne cumulusy na modrzastym 

niebie samorządnie niezależne, 

a niebojaźliwe do Lwowa suną 

rozdzwonionego spiżem.

*

Noc - gwiaździsty szafir.  

Przytulony do snów, Bohaterze 

Bezimienny nie jesteś sam 

w swoim Równoległym Świecie, 

gdzie rozmawia się po polsku.

*

Wychodzą z kazamatów UB - 

(teraz tam knajpa Piekiełko) 

rozświetleni - prześwietleni, 

gdy krzyż na murze (nie)pamięć 

rysuje zerwanym paznokciem.

*

Rok po roku kolejny portret 

w galerii konterfektów Tej, 

co nie zginęła, póki żyję ja. 

Jaśnieją w pąkach białe róże, 

pachną szkarłatne goździki.

*

Ściana wschodnia mówi akcentem 

kresowych dzwonów świątynnych. 

Ludzie odchodzą pozostawiając  

po sobie pokrzywy, które  

betonuje deweloper-ryzykant.

*

Różową wiosną pachną Oleandry, 

lecz Pierwsza Kadrowa tupała 

w sierpniu rozpalonym jak piec 

z gałązką rozmarynu 

zatkniętą za uchem.

*

Przegra patos z prostotą, 

gdy biało-czerwona krajka 

pod wizerunkiem Pszenicznej 

przesmutnej Częstochowskiej 

w kościele Mariackim.

*

Jak na szyderstwo rży 

nad spokojem Orląt truchło UPA 

Umieramy z bezsilnej tęsknoty: 

Oni w ziemi, Lwów odrealniony 

i ja powoli gasnąca.