Pusto, cicho w moim sercu, brak żadnego, jakiegokolwiek bodźcu,

już dawno zapomniałam o słońcu.

Kiedy to się skończy w końcu, cisza, smutek to chleb powszedni.

Nie chcę pisać żadnych bredni,

żadnych przepowiedni.

Stan ducha dzisiaj raczej średni.

Niestety cechował się tym termin poprzedni...

Brakuje słońca w moim życiu, aktualnie mniemam już o piciu.

Ciekawą alternatywą wydaję się zaglądanie do kieliszka.

Uzewnętrzni się we mnie artystka, mistrzyni pędzla a może pejzażystka?

Tylko oby  nie przywołać braciszka,jakiegpś z typu co udają przyjacieli od serca,

a w prawdzie konkurencja, armia wroga oraz najezdzcy na moją nagą sferę egzystencji.

Gdy ja będę fruwać wysoko ponad chmurami, zapominając i nie widząc rywali,

Oni będą podtruwać tło moich wyimaginowanych mendali...

Gdy trunek stosownie spełni swoje zadanie,

a krople zaczną działać niczym opatrunek,

ja zapomnę a swoją bagażownie niezwłocznie w oddali zostawię.

Kieliszkiem jeszcze się poprawi, żeby nie było, że sie napój marnotrawi.

Śmiejac się do łez, imaginacji trochę jeszcze się pojawi.

Zabawię się swą wyobraźnią.

Z dala od przykrości, niechcianych gości i braciszka,

tego od mojego kieliszka,

co pojawia się całkiem niepotrzebnie

bo mój urok blednie od jegomości

a myśli nabawiają się przykrości.

Tak więc pogrążając się w samotności,

alkohol me życie uprości.

Pozbawię  szarości z życia mojego,

myśli zaczną składać się z czegoś bardziej prostego.

Oblicza żywotu i brzmienia mojego istnienia,

nabiorą upiększenia oraz  posmaku osłodzenia.

A tego momentu, z moim wymarzonym kieliszkiem w ręku,

nikt przeszkodzić mi nie może.

Zaśpię przy niedopalonym papierosie. Wszystkich w około mam już w nosie,

podchmielona,

w tę grę całkiem niewyszkolona.

Taka panieneczka,  młoda dama,

smarkata, chcąca uciec z tego świata.